STATUT
STOWARZYSZENIE HARCERSTWA KATOLICKIEGO “ZAWISZA”
FEDERACJA SKAUTINGU EUROPEJSKIEGO

Rozdział I. Postanowienia ogólne

§ 1.

1. Nazwa stowarzyszenia brzmi: Stowarzyszenie Harcerstwa Katolickiego „Zawisza” Federacja Skautingu Europejskiego w skrócie SHK-Zawisza-FSE (zwane dalej „Stowarzyszeniem”).
2.  Stowarzyszenie może także używać nazwy skróconej „Skauci Europy”.

§ 2.

Stowarzyszenie jest stowarzyszeniem zarejestrowanym i posiada osobowość prawną.

§ 3.

1. Stowarzyszenie działa na terenie Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Stowarzyszenie należy, zgodnie z porządkiem prawnym, do Międzynarodowego Związku Przewodniczek i Skautów Europy – Federacji Skautingu Europejskiego, który zgodnie z prawem kanonicznym ma status prywatnego stowarzyszenia wiernych świeckich na prawie papieskim.

§ 4.

Siedzibą władz naczelnych Stowarzyszenia jest miasto stołeczne Warszawa.

§ 5.

1. Stowarzyszenie jest prywatnym stowarzyszeniem wiernych w rozumieniu kanonu 299 § 3 i kanonu 300, w związku z kanonem 312 § 1 pkt 2 Kodeksu prawa kanonicznego, a organizacja katolicką w rozumieniu prawa polskiego.
2. Stowarzyszenie posiada Duszpasterza Krajowego wybieranego przez Zarząd Stowarzyszenia i zatwierdzanego przez Konferencję Episkopatu Polski, na podstawie wniosku przedkładanego przez Przewodniczącego Stowarzyszenia.
3. Stowarzyszenie podlega nadzorowi władzy kościelnej, zgodnie z kanonem 305 Kodeksu prawa kanonicznego.

§ 6.

Oznakami Stowarzyszenia są:

1. lilijka skautowa z tarczą herbową, na tarczy umieszczony jest krzyż z literą “V” w podstawie. Treścią tej oznaki są słowa “Veritas Vincit” – “Prawda zwycięża”;
2. ośmioramienny czerwony krzyż opactwa Morimond (powszechnie nazywany “krzyżem zakonu szpitalników św. Jana Jerozolimskiego), z umieszczoną na przecięciu ramion złotą lilią – symbolizującą skauting.

Rozdział II. Charakter, cele i metody pracy Stowarzyszenia

§ 7.

Stowarzyszenie prowadzi działalność oświatowo-wychowawczą na rzecz ogółu społeczności, której celem jest dostarczenie dzieciom i młodzieży środków osobistego rozwoju, poprzez praktykowanie tradycyjnej metody skautowej opracowanej przez założyciela skautingu Roberta Baden-Powella, rozwiniętej przez Jakuba Sevina i założycieli harcerstwa polskiego, w oparciu o zasady religii rzymskokatolickiej i poprzez możliwie najszerszą współpracę z młodymi ludźmi z innych krajów europejskich.

§ 8.

Do zadań Stowarzyszenia należy promowanie wśród swoich uczestników i członków oraz innych osób:

1. dbałości o zdrowie, higienę osobistą, kulturę fizyczną i sport oraz szacunek dla przyrody,
2. troski o rozwijanie umiejętności praktycznych, zaradności i gospodarności,
3. dbałości o zdobywanie wiedzy w szkole i poza nią, kształtowanie charakteru i przygotowanie do wykonywania zawodu,
4. troski o okazywanie szacunku oraz niesienie pomocy innym bez względu na rasę, narodowość i wyznanie, a w szczególności o rozwijanie przyjacielskich kontaktów z młodymi ludźmi z innych krajów europejskich i naukę języków obcych oraz podtrzymywanie tradycji narodowej, pielęgnowanie polskości oraz rozwój świadomości narodowej, obywatelskiej i kulturowej,
5. dbałości o poznanie i praktykowanie swojej wiary.

§ 9.

Stowarzyszenie realizuje swoje cele w szczególności poprzez:

1. prowadzenie pracy wychowawczej w sposób zróżnicowany, w odrębnych jednostkach dla chłopców i dla dziewcząt, szanując ich zróżnicowane potrzeby i możliwości psychofizyczne;
2. bliską współpracę z rodzicami dzieci i młodzieży, uczestniczących w pracy wychowawczej Stowarzyszenia;
3. organizowanie zajęć harcerskich w ciągu roku (zbiórek, biwaków i imprez na łonie przyrody, zajęć upowszechniających kulturę fizyczną i sport);
4. organizowanie zimowisk, obozów i wędrówek letnich;
5. organizowanie akcji zarobkowych przez jednostki Stowarzyszenia na potrzeby działalności statutowej;
6. organizowanie obozów szkoleniowych i kursów kształcenia dla kadry wychowawczej;
7. prowadzenie działalności wydawniczej i informacyjnej na potrzeby Stowarzyszenia;
8. organizowanie zaopatrzenia uczestników i członków Stowarzyszenia w mundury, oznaczenia, wydawnictwa, materiały pedagogiczne i podstawowy ekwipunek harcerski,
9. organizowanie sympozjów naukowych, wystaw, imprez kulturalnych, itp.;
10. organizowanie wypoczynku letniego i zimowego dla dzieci i młodzieży.

 

 

 

Rozdział III. Członkowie i uczestnicy, ich prawa i obowiązki

§ 10.

Ze względu na wychowawczy charakter Stowarzyszenia jego członkiem może być jedynie osoba pełnoletnia, która formalnie zadeklaruje akceptację charakteru i celu Stowarzyszenia oraz podejmie w Stowarzyszeniu czynną pracę wychowawczą lub inną formę pomocy w realizacji zadań Stowarzyszenia.

§ 11.

Ze względu na charakter podjętego zaangażowania członkowie Stowarzyszenia dzielą się na członków czynnych i członków wspierających.

§ 12.

Osoby niepełnoletnie, a także pełnoletnie ze wszystkich gałęzi wiekowych, które uczestniczą w pracy wychowawczej Stowarzyszenia w jego jednostkach, posiadają status uczestników.

§ 13.

1. Członkami czynnymi są osoby pełniące funkcje wychowawcze w Stowarzyszeniu.  Są to w szczególności: Przewodniczący Stowarzyszenia i jego zastępcy oraz asystenci, Naczelnik Harcerzy i jego zastępcy oraz asystenci, Naczelniczka Harcerek i jej zastępcy oraz asystenci, Skarbnik Stowarzyszenia, Sekretarz Krajowy, Namiestnicy / Namiestniczki gałęzi i ich asystenci, członkowie Ekip Krajowych i władz naczelnych, komendanci / komendantki chorągwi i ich zastępcy oraz asystenci, hufcowi / hufcowe i ich zastępcy oraz asystenci, szczepowi / szczepowe, , szefowie / szefowe jednostek Stowarzyszenia oraz ich przyboczni.
2. Osoba pragnąca zostać członkiem czynnym Stowarzyszenia winna przejść w Stowarzyszeniu okres kandydacki uzyskując w tym czasie podstawowe kwalifikacje wychowawcze.  Uzyskanie członkostwa następuje w chwili powołania na funkcję przez Naczelnika Harcerzy lub Naczelniczkę Harcerek.
3. Członek czynny Stowarzyszenia nie może należeć do innej organizacji harcerskiej lub skautowej.
4. Członkowie czynni mają prawo:

a)                  czynnie uczestniczyć we wszystkich formach aktywności własnego kręgu / ogniska;

b)                 uczestniczyć w Sejmiku Stowarzyszenia z czynnym i biernym prawem wyborczym;

c)                  używać oznaki i strój Stowarzyszenia.

5.       Członkowie czynni mają obowiązek:

a)                  czynnej pracy wychowawczej i rzetelnego wypełniania swoich obowiązków na powierzonej im drogą wyboru lub powołania funkcji w Stowarzyszeniu; szczegółowe zasady wypełniania tego obowiązku określają odpowiednio Naczelnik Harcerzy lub Naczelniczka Harcerek;

b)                  aktywnego udziału w życiu i pracy własnego kręgu / ogniska;

c)                  przestrzegania Statutu oraz regulaminów wewnętrznych Stowarzyszenia;

d)                 systematycznego opłacania składki organizacyjnej;

e)                  przestrzegania Prawa Harcerza / Harcerki.

 

 

 

§ 14.

1. Członkiem wspierającym Stowarzyszenia może zostać osoba pełnoletnia, która zadeklaruje akceptację charakteru i celu Stowarzyszenia oraz gotowość wspierania go modlitwą, pomocą materialną lub własną pracą.
2. Członkowie wspierający działają w sposób określony przez szefa jednostki, przy której działają.
3. Członkowie wspierający mają obowiązek rzetelnie i systematycznie wykonywać swe zobowiązania wynikające z zadeklarowanej formy pomocy w realizacji statutowych celów Stowarzyszenia.
4. Członkowie wspierający mają prawo:

a)                  czynnie uczestniczyć we wszystkich formach aktywności jednostki, przy której działają, wskazanych przez szefa tej jednostki;

b)                  twórczo wspierać Stowarzyszenie w realizacji jego celów statutowych, przyczyniając się do jego rozwoju;

c)                  używać oznaki i strój Stowarzyszenia.

5.       Członków wspierającychprzyjmują do Stowarzyszenia szczepowi / szczepowe, hufcowi / hufcowe, komendanci / komendantki chorągwi, Przewodniczący Stowarzyszenia, Naczelnik Harcerzy lub Naczelniczka Harcerek.

§ 15.

Członkostwo w Stowarzyszeniu ustaje w wyniku:

1. deklaracji zainteresowanej osoby o wystąpieniu ze Stowarzyszenia;
2. decyzji Naczelnika Harcerzy lub Naczelniczki Harcerek o pozbawieniu członkostwa w wyniku zaprzestania czynnej pracy wychowawczej oraz zaprzestania pełnienia funkcji w Stowarzyszeniu powierzonej w drodze wyboru lub powołania;
3. decyzji Naczelnika Harcerzy lub Naczelniczki Harcerek o pozbawieniu członkostwa w wyniku:

a)         uporczywego lub rażącego nie wywiązywania się z obowiązków określonych odpowiednio w § 13 lub § 14 Statutu oraz w regulaminach wewnętrznych,

b)         poważnego naruszenia powszechnie akceptowanych zasad postępowania lub Prawa Harcerza / Harcerki,

c)         niepłacenia składki organizacyjnej przez okres sześciu miesięcy;

1. śmierci członka.

§ 16.

Od decyzji Naczelnika Harcerzy lub Naczelniczki Harcerek o pozbawieniu członkostwa służy zainteresowanemu prawo odwołania się do Rady Naczelnej w terminie miesiąca od otrzymania decyzji.  Rada Naczelna rozpatruje odwołanie na swoim najbliższym posiedzeniu lecz nie później niż w terminie 6 miesięcy od otrzymania odwołania.  Decyzja Rady Naczelnej jest ostateczna i nie przysługuje od niej odwołanie.

§ 17.

1. Uczestnicy poniżej 16-go roku życia przyjmowani są do Stowarzyszenia na podstawie pisemnej zgody-deklaracji rodziców (opiekunów).
2. Osoby powyżej 16-go roku życia i osoby pełnoletnie pragnące posiadać w Stowarzyszeniu jedynie status uczestnika i kandydaci na członków czynnych w chwili podjęcia działalności w Stowarzyszeniu (okresu kandydackiego) deklarację uczestnictwa składają sami.
3. Deklaracja winna zawierać akceptację charakteru Stowarzyszenia oraz wysokości i trybu uiszczania składki organizacyjnej.
4. Decyzje o przyjęciu uczestników podejmują szefowie / szefowe jednostek Stowarzyszenia.
5. Uczestnicy mają obowiązek:

a)                  systematycznego udziału w zajęciach swojej jednostki (gromady, drużyny, kręgu / ogniska lub samodzielnego zastępu);

b)                 rzetelnego spełniania przyjętych przez siebie lub powierzonych przez przełożonych obowiązków, w tym systematycznego opłacania składki organizacyjnej;

c)                  przestrzegania etykiety i dyscypliny organizacyjnej oraz nienagannej, zgodnej z Prawem Harcerza / Harcerki postawy osobistej.

6.       Uczestnicy mają prawo do:

a)                  przynależności do określonej jednostki Stowarzyszenia (gromady, drużyny, kręgu / ogniska lub samodzielnego zastępu);

b)                  czynnego udziału we wszystkich formach aktywności swojej jednostki;

c)                  używania stroju i oznak Stowarzyszenia;

d)                 w razie potrzeby korzystania z różnych form pomocy udzielanej przez Stowarzyszenie.

7.       Uczestnicy Stowarzyszenia nie mogą należeć do innej organizacji harcerskiej a osoby niepełnoletnie również do organizacji o charakterze politycznym.

8.       Uczestnictwo w Stowarzyszeniu ustaje wskutek:

a)                  deklaracji o wystąpieniu ze Stowarzyszenia;

b)                  zaprzestania działalności w Stowarzyszeniu (brak aktywności w okresie przynajmniej 3 miesięcy);

c)                  wykluczenia ze Stowarzyszenia w wyniku poważnego przekroczenia norm określonych w p. 5;

d)                 niepłacenia składki organizacyjnej przez okres 12 miesięcy.

9.       Decyzję o pozbawieniu statusu uczestnika podejmuje szef / szefowa jednostki Stowarzyszenia.

Rozdział IV. Organizacja pracy i struktura organizacyjna

§ 18.

Swoją pracę wychowawczą Stowarzyszenie prowadzi w dwóch Nurtach:

1. w Nurcie Harcerzy;
2. w Nurcie Harcerek.

§ 19.

Wewnątrz Nurtów praca wychowawcza odbywa się w trzech gałęziach wiekowych:

1.         odnośnie Harcerzy:

a)                  wilczków, wiek od 8 do 12 lat;

b)                 harcerzy, wiek od 12 do 17 lat;

c)                  wędrowników, wiek powyżej 17 lat;

2.         odnośnie Harcerek:

a)                  wilczków, wiek od 8 do 12 lat;

b)                 harcerek, wiek od 12 do 16,17 lat;

c)                  przewodniczek, wiek powyżej 16,17 lat.

 

 

§ 20.

1.       Organizacja Stowarzyszenia opiera się na podziale terytorialnym na szczepy, hufce, chorągwie i szczebel krajowy.

1. Szczep składa się zasadniczo z gromady wilczków, drużyny harcerzy / harcerek oraz ewentualnie kręgu lub ekipy wędrowników / ogniska lub ekipy przewodniczek. Na czele szczepu stoi szczepowy / szczepowa wspierany przez duszpasterza szczepu.

a)         Gromada jest jednostką wilczków.  Składa się z 2 do 6 szóstek, na których czele stoją szóstkowi.  Gromadą kieruje Akela (przewodnik Gromady), wspierany przez przybocznych.

b)         Drużyna jest jednostką harcerzy / harcerek.  Składa się z 2 do 6 zastępów, do których należy od 5 do 9 harcerzy / harcerek, na których czele stoją zastępowi / zastępowe.  Drużyną kieruje drużynowy / drużynowa, którego wspiera kilku przybocznych.

c)         Krąg /ognisko jest jednostką wędrowników / przewodniczek.  Składa się z ekip, na czele z szefem kręgu / szefową ogniska oraz szefami / szefowymi ekip.

1. Samodzielny zastęp składa się maksymalnie z 10 harcerzy / harcerek, na czele z zastępowym / zastępową w wieku co najmniej 16 lat.  Samodzielny zastęp można utworzyć jedynie w przypadku, gdy w danej miejscowości nie jest możliwe utworzenie pełnej drużyny lub szczepu.  Opiekę nad samodzielnym zastępem sprawuje członek czynny wyspecjalizowany w kierowaniu samodzielnymi zastępami lub szczepowy / szczepowa najbliższego szczepu.
2. Hufiec tworzony jest dla określonego terytorium i skupia działające na nim jednostki. Na czele hufca stoi hufcowy / hufcowa wspierany przez duszpasterza.
3. Chorągiew może być tworzona, aby połączyć kilka hufców.  Na czele chorągwi stoi komendant chorągwi / komendantka chorągwi wspierany przez duszpasterza.
4. Szczebel krajowy tworzą Ekipy Krajowe powoływane oddzielnie przez Naczelnika Harcerzy i Naczelniczkę Harcerek do pomocy w ich zadaniach (w których skład wchodzą co najmniej Namiestnicy gałęzi) oraz władze naczelne.

Rozdział V. Władze Stowarzyszenia

§ 21.

Władzami naczelnymi Stowarzyszenia są:

1. Sejmik;
2. Rada Naczelna;
3. Zarząd;
4. Przewodniczący Stowarzyszenia;
5. Naczelnik Harcerzy;
6. Naczelniczka Harcerek.

§ 22.

1. Sejmik jest najwyższą władzą Stowarzyszenia.
2. Sejmik zbiera się co trzy lata; zwołuje go Zarząd ogłaszając swoją decyzję co najmniej na 30 dni przed planowanym terminem.
3. W Sejmiku mają prawo uczestniczyć osobiście członkowie czynni z czynnym i biernym prawem wyborczym.
4. Do kompetencji Sejmiku należy:

a)                  przyjęcie sprawozdania z działalności Naczelnika Harcerzy i Naczelniczki Harcerek,  sprawozdania finansowego Zarządu oraz sprawozdania Rady Naczelnej – ocena działalności Stowarzyszenia i jego władz naczelnych w minionym okresie; udzielenie absolutorium ustępującym członkom władz naczelnych;

b)                  wybór nowych członków Rady Naczelnej;

c)                  przyjęcie założeń programu na najbliższe trzy lata oraz zaleceń dla władz naczelnych;

d)                 podejmowanie decyzji rozstrzygających w sprawach wniesionych pod obrady Sejmiku;

e)                  zmiany Statutu Stowarzyszenia;

f)                   podjęcie decyzji o rozwiązaniu Stowarzyszenia i przeznaczeniu jego majątku.

5.       Sejmik obraduje w oparciu o przyjęty przez siebie regulamin obrad zaproponowany przez Zarząd.

6.       Decyzje Sejmiku podejmowane są normalnie zwykłą większością głosów, jedynie decyzja o zmianie Statutu lub rozwiązaniu Stowarzyszenia wymagają większości kwalifikowanej 2/3, a decyzja o rozwiązaniu dodatkowo obecności przynajmniej połowy czynnych członków Stowarzyszenia.

7.       W trybie nadzwyczajnym Sejmik może być zwołany dla ważnej przyczyny na wniosek Rady Naczelnej, Zarządu lub 1/3 ogólnej liczby członków czynnych.  Sejmik powinien być zwołany w ciągu 30 dni od dnia formalnego zgłoszenia wniosku.  Sejmik nadzwyczajny obraduje w sprawach dla których został zwołany.

§ 23.

1. Rada Naczelna jest organem nadzoru i kontroli wewnętrznej w Stowarzyszeniu.
2. Radę Naczelną w składzie 6 – 12 osób powołuje spośród członków czynnych Sejmik na trzyletnią kadencję.  Członkiem Rady Naczelnej może zostać jedynie osoba będąca członkiem czynnym od co najmniej trzech lat.  Kandydata do Rady Naczelnej ma prawo zgłosić trzech członków czynnych, wśród których jest co najmniej jeden członek czynny pełniący funkcję komendanta / komendantki chorągwi albo hufcowego / hufcowej albo kończący kadencję Naczelnik Harcerzy lub Naczelniczka Harcerek.
3. Rada Naczelna na swoim pierwszym posiedzeniu wybiera ze swego grona przewodniczącego i jego zastępcę.
4. Rada Naczelna wybiera spośród członków czynnych Przewodniczącego Stowarzyszenia, Naczelnika Harcerzy, Naczelniczkę Harcerek, Sekretarza Krajowego i Skarbnika Stowarzyszenia.. Osoby te tworzą Zarząd Stowarzyszenia.
5. Rada Naczelna zbiera się nie rzadziej niż raz na pół roku zwoływana przez przewodniczącego Rady i działa w oparciu o przyjęty przez siebie regulamin i plan pracy.  Uchwały Rady Naczelnej zapadają zwykłą większością głosów.
6. Do kompetencji Rady Naczelnej należy:

a)                  nadzorowanie i kontrolowanie działań Zarządu, Przewodniczącego Stowarzyszenia, Naczelnika Harcerzy i Naczelniczki Harcerek oraz jednostek terenowych pod kątem zgodności z prawem, Statutem i regulaminami wewnętrznymi;

b)                 zatwierdzanie rocznego sprawozdania finansowego sporządzanego przez Zarząd,

c)                   kontrolowanie gospodarki majątkowej Stowarzyszenia;

d)                 przedstawianie Zarządowi, Przewodniczącemu Stowarzyszenia, Naczelnikowi Harcerzy, Naczelniczce Harcerek oraz jednostkom terytorialnym zaleceń i wniosków z przeprowadzonych kontroli.

7.       Dla ważnych przyczyn Rada Naczelna może odwołać każdego z członków Zarządu przed upływem kadencji.

8.       W przypadku opuszczenia składu Rady Naczelnej przez któregoś z jej członków Rada Naczelna może dokooptować na jego miejsce nowego członka, nie więcej jednak niż 1/3 swojego składu.

9.       Członkowie Rady Naczelnej nie mogą:

a)         być członkami Zarządu ani pozostawać z nimi w stosunku pokrewieństwa, powinowactwa lub podległości z tytułu zatrudnienia;

b)         być skazani prawomocnym wyrokiem za przestępstwo z winy umyślnej;

c)         otrzymywać z tytułu pełnienia funkcji w Radzie Naczelnej żadnego wynagrodzenia z wyjątkiem zwrotu uzasadnionych kosztów.

§ 24.

1. Zarząd jest powoływany przez Radę Naczelną. W skład Zarządu wchodzą: Przewodniczący Stowarzyszenia, dwoje Wiceprzewodniczących, Sekretarz Krajowy i Skarbnik Stowarzyszenia.  Wiceprzewodniczącymi są z urzędu Naczelnik Harcerzy i Naczelniczka Harcerek. Przewodniczący Stowarzyszenia, Skarbnik Stowarzyszenia i Sekretarz Krajowy są powoływani przez Radę Naczelną na roczną kadencję a Naczelnik Harcerzy i Naczelniczka Harcerek na trzyletnią kadencję.
2. Kompetencje Przewodniczącego Stowarzyszenia określa § 25, kompetencje Naczelnika Harcerzy i Naczelniczki Harcerek określa § 26.  Skarbnik Stowarzyszenia odpowiada za kierowanie finansami Stowarzyszenia a Sekretarz Krajowy za dokumentację oraz sekretariat  Zarządu i Sejmiku.
   1. Zarząd:

a)                  zarządza i kieruje bieżącą pracą Stowarzyszenia;

b)                 sporządza roczne sprawozdanie finansowe;

c)                  ustala wysokość składki organizacyjnej;

d)                 zwołuje Sejmik;

e)                  uchwala regulaminy i przepisy wewnętrzne normujące życie i działalność Stowarzyszenia;

f)                  podejmuje w imieniu Stowarzyszenia czynności prawne; sposób zaciągania zobowiązań majątkowych określa § 34.

1. Zarząd może utworzyć biuro i zatrudnić osoby do prowadzenia bieżących spraw Stowarzyszenia, udzielając im stosownych pełnomocnictw.
2. Zarząd odbywa posiedzenia co najmniej raz w miesiącu.  Uchwały Zarządu zapadają zwykłą większością głosów.  Sekretarz Krajowy sporządza protokoły z posiedzeń Zarządu i przesyła je także członkom Rady Naczelnej.

§ 25.

1. Przewodniczącego Stowarzyszenia wybiera spośród członków czynnych Rada Naczelna na roczną kadencję.
2. Przewodniczący Stowarzyszenia:a)                  Przewodniczy Zarządowi i Sejmikowi;b)                 reprezentuje Stowarzyszenie na zewnątrz;c)                  występuje do Konferencji Episkopatu Polski z wnioskiem o zatwierdzenie Duszpasterza Krajowego;d)                 wraz z Zarządem odpowiada za gospodarkę Stowarzyszenia;e)                  dba o dobre zarządzanie, administrowanie oraz wykonywanie Statutu i regulaminów Stowarzyszenia.
3. Czynności swoje Przewodniczący Stowarzyszenia sprawuje w porozumieniu z Naczelnikiem Harcerzy i Naczelniczką Harcerek.
4. Na wniosek Przewodniczącego Stowarzyszenia Naczelnik Harcerzy i Naczelniczka

Harcerek działający w porozumieniu mogą powołać jego zastępców oraz asystentów, celem wspierania Przewodniczącego Stowarzyszenia w jego zadaniach.

 

§ 26.

1. Naczelnik Harcerzy i Naczelniczka Harcerek są wybierani przez Radę Naczelną na trzyletnią kadencję.
2. Naczelnik Harcerzy i Naczelniczka Harcerek są z urzędu Wiceprzewodniczącymi Zarządu.
3. Naczelnik Harcerzy i Naczelniczka Harcerek kierują swoimi Nurtami, organizując ich życie i odpowiadając za ich poziom pedagogiczny i rozwój.  W szczególności, Naczelnik Harcerzy i Naczelniczka Harcerek, każde samodzielnie w ramach Nurtu, którym kierują:

a)                  powołują i rozwiązują hufce i chorągwie,

b)                 powołują i rozwiązują inne jednostki Stowarzyszenia znajdujące się poza strukturą hufca lub chorągwi,

c)                  koordynują i kierują zajęciami hufcowych (komendantów chorągwi w wypadku ich powołania) i innych podległych im szefów jednostek;

d)                 powołują osoby na funkcje wychowawcze, w tym szefów wszystkich jednostek Stowarzyszenia i nadają im członkostwo czynne;

e)                  odpowiadają za organizację obozów szkoleniowych i formację członków czynnych;

f)                  składają sprawozdania ze swojej działalności Radzie Naczelnej, której przedkładają problemy wymagające wyrażenia opinii;

g)                 odpowiadają za wydawnictwa Stowarzyszenia;

h)                 wraz z Przewodniczącym Stowarzyszenia reprezentują swoje Nurty na zewnątrz.

4.       Do pomocy w swoich zadaniach Naczelnik Harcerzy i Naczelniczka Harcerek powołują Ekipy Krajowe, w których skład wchodzą co najmniej Namiestnicy gałęzi.

§ 27.

1. Zarząd wybiera Duszpasterza Krajowego, który wspiera Zarząd radą w jego działaniach.  Duszpasterz Krajowy nie jest członkiem Zarządu lecz uczestniczy w jego pracach z głosem doradczym.  Duszpasterz Krajowy jest wybierany na trzyletnią kadencję.
2. Przewodniczący Stowarzyszenia występuje z wnioskiem do właściwej władzy kościelnej o zatwierdzenie Duszpasterza Krajowego przez Konferencję Episkopatu Polski.  Do wniosku Przewodniczący Stowarzyszenia dołącza zgodę biskupa właściwego dla tego księdza na objęcie przez niego funkcji Duszpasterza Krajowego.
3. Duszpasterz Krajowy wspiera też duchowo Radę Naczelną i Ekipy Krajowe powoływane przez Naczelnika Harcerzy i Naczelniczkę Harcerek.
4. Duszpasterz Krajowy:

a)         uczestniczy w refleksji wychowawczej Stowarzyszenia i przypomina o nauczaniu Kościoła katolickiego, zwłaszcza w dziedzinie wychowania chrześcijańskiego dzieci i młodzieży;

b)         informuje Stowarzyszenie o inicjatywach władz kościelnych w dziedzinie wychowania;

c)         czuwa nad przekazywaniem informacji o działalności Stowarzyszenia właściwym władzom kościelnym.

§ 28.

1.       Władzami Stowarzyszenia na szczeblu poszczególnych jednostek terytorialnych są:

a)                  na szczeblu chorągwi (w przypadku jej powołania) – komendant chorągwi powoływany przez Naczelnika Harcerzy i komendantka chorągwi powoływana przez Naczelniczkę Harcerek;

b)                 na szczeblu hufca – hufcowy powoływany przez Naczelnika Harcerzy i hufcowa powoływana przez Naczelniczkę Harcerek;

c)                  na szczeblu szczepu – szczepowy powoływany przez Naczelnika Harcerzy i szczepowa powoływana przez Naczelniczkę Harcerek.

2.      W zakresie składania oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych wyżej wymienione osoby działają w zakresie pełnomocnictw otrzymanych od Zarządu, zgodnie z § 34.

§ 29.

Szefowie / szefowe jednostek (drużyn, gromad i kręgów / ognisk) działają w zakresie pełnomocnictw udzielonych przez szczepowego / szczepową lub hufcowego / hufcową.

Rozdział VI. Gospodarka Stowarzyszenia

§ 30.

Dla zabezpieczenia środków na realizację swych celów statutowych Stowarzyszenie może prowadzić działalność gospodarczą.

§ 31.

Majątek Stowarzyszenia stanowią nieruchomości, ruchomości i fundusze.

§ 32.

Majątek Stowarzyszenia pochodzi z:

1. składek organizacyjnych;
2. darowizn, zapisów i spadków;
3. dochodów z własnej działalności;
4. dotacji i innych środków przekazywanych na cele statutowe Stowarzyszenia przez organy państwowe i samorządu terytorialnego oraz jednostki gospodarcze.

§ 33.

Majątek służy statutowej działalności Stowarzyszenia i stanowi jego własność. W imieniu Stowarzyszenia zarządza majątkiem Zarząd Stowarzyszenia lub, w jego imieniu, przełożeni poszczególnych jednostek oraz inne osoby – w zakresie otrzymanych pełnomocnictw.

§ 34.

1.       Do składania  oświadczeń woli w zakresie praw i obowiązków majątkowych w imieniu Stowarzyszenia uprawnione są następujące osoby:

a)         dwóch członków Zarządu działających łącznie; albo

b)         dwóch pełnomocników powoływanych przez Zarząd działających łącznie w zakresie otrzymanych pełnomocnictw; pełnomocnictwo może obejmować prawo do ustanowienia dalszych pełnomocników.

2.       Do wykonywania czynności określonego rodzaju lub czynności szczególnych osoby wymienione w ust. 1 mogą ustanowić pełnomocnika działającego samodzielnie w zakresie otrzymanego pełnomocnictwa.

3.       Pełnomocnictwo wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności.

§ 35.

Następujące czynności mające za przedmiot majątek Stowarzyszenia są zakazane:

1.       udzielanie pożyczek lub zabezpieczanie zobowiązań majątkiem Stowarzyszenia w stosunku do członków Stowarzyszenia, członków władz Stowarzyszenia lub pracowników oraz osób, z którymi pracownicy pozostają w związku małżeńskim albo w stosunku pokrewieństwa lub powinowactwa w linii prostej, pokrewieństwa lub powinowactwa w linii bocznej do drugiego stopnia albo są związani z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli, zwanych dalej “osobami bliskimi”,

2.       przekazywanie majątku Stowarzyszenia na rzecz członków Stowarzyszenia, członków władz Stowarzyszenia lub pracowników oraz ich osób bliskich, na zasadach innych niż w stosunku do osób trzecich, w szczególności jeżeli przekazanie to następuje bezpłatnie lub na preferencyjnych warunkach,

3.       wykorzystywanie majątku na rzecz członków Stowarzyszenia, członków władz Stowarzyszenia lub pracowników oraz ich osób bliskich na zasadach innych niż w stosunku do osób trzecich, chyba że to wykorzystanie bezpośrednio wynika ze statutowego celu Stowarzyszenia,

4.       zakup na szczególnych zasadach towarów lub usług od podmiotów, w których uczestniczą członkowie Stowarzyszenia, członkowie władz Stowarzyszenia lub pracownicy oraz ich osób bliskich.

§ 36.

W przypadku rozwiązania się Stowarzyszenia decyzję o przeznaczeniu jego majątku podejmują kolejno:

1. Sejmik podejmujący decyzję o rozwiązaniu;
2. Rada Naczelna w swym ostatnim składzie;
3. Likwidator wyznaczony przez Sejmik.

Rozdział VII Przepisy końcowe

§ 37

1.       Statut, jego zmiany i uzupełnienia uchwala Sejmik Stowarzyszenia, zgodnie z zasadami § 22 ust. 6.

2.       Zgodnie z kanonem 299 §3 Kodeksu prawa kanonicznego – statut, jego zmiany i uzupełnienia, wymagają do ważności potwierdzenia przez Konferencję Episkopatu Polski.”

STATUT
FEDERACJA SKAUTINGU EUROPEJSKIEGO

I. CELE

1.1. NAZWA

1.1.1. Międzynarodowa organizacja o nazwie “UNION INTERNATIONALE DES GUIDES ET SCOUTS D’EUROPE (F.S.E.)” (Międzynarodowy Związek Przewodniczek i Skautów Europy, Federacja Skautingu Europejskiego), jest międzynarodowym prywatnym stowarzyszeniem wiernych działającym w oparciu o prawo kanoniczne. Związek obowiązują zarówno zasady opisane w niniejszym statucie, jak i faktyczne prawo kanoniczne.
W dalszej części Statutu Związek określany jest przy użyciu terminu Związek albo akronimu UIGSE-FSE.

1.1.2. Każda zmiana naniesiona w niniejszym statucie musi być zgodna z zasadami określonymi w Regulaminie i musi być zaakceptowana przez Papieską Radę ds. Świeckich.

1.1.3. UIGSE-FSE jest otwarty dla stowarzyszeń narodowych, które stosują się do niniejszego statutu.

1.2. CEL

1.2.1. Celem Związku jest zgromadzenie w jednej wspólnocie wiary, modlitwy i działania różnych stowarzyszeń narodowych Przewodniczek i Skautów Europy, które dążą do wychowania młodych ludzi metodą tradycyjnego skautingu Baden-Powella opierając się o chrześcijańskie wartości będące fuundamentem dla naszej wspólnej cywilizacji europejskiej.

1.2.2. Związek pragnie stworzyć prawdziwą wspólnotę chrześcijańską dla młodzieży z różnych krajów Europy, ponad granicami narodowymi, aby w ten sposób uwrażliwić młodych na kwestię przynależności do wspólnoty europejskiej, kultywując tym samym wszystkie wartości narodowe, które w różnorodny sposób wyrażają nasze wspólne dziedzictwo.

1.2.3. Mając na uwadze fakt, że podziały polityczne nie powinny dotyczyć młodych ludzi, Związek deklaruje całkowitą niezależność od partii i instytucji politycznych. Zwraca też uwagę na ogólną potrzebę wychowania młodych ludzi na dobrych obywateli, zwłaszcza na obywateli Europy, zgodnie z zasadami skautingu Baden-Powella, co Związek zamierza promować zgodnie ze swoimi celami szczegółowymi.

1.2.4. UIGSE-FSE oferuje młodym ludziom:

• poznawanie Boga i formację chrześcijańską,
• zmysł miłości i służby bliźniemu,
• kształtowanie charakteru i osobowości,
• umiejętności manualne i zmysł praktyczny,
• rozwój fizyczny.

1.2.5. UIGSE-FSE wierzy w nadprzyrodzone, osobiste i wyjątkowe przeznaczenie każdego człowieka i konsekwentnie przeciwstawia się koncepcjom społecznym, które prowadzą do kolektywizacji poświęcając jednostkę dla społeczeństwa.

1.2.6. UIGSE-FSE pragnie kształtować człowieka wiary, syna Kościoła.

1.2.7. UIGSE-FSE daje pierwszeństwo każdemu chrześcijańskiemu powołaniu do świętości. Każdy Skaut i Przewodniczka muszą być wierni Przyrzeczeniu, Zasadom i Prawu zgodnie z nauczaniami wygłoszonymi podczas Kazania na Górze, które są podstawą życia chrześcijańskiego.
W tym znaczeniu UIGSE-FSE może być środkiem pomagającym w dążeniu do świętości w Kościele, środkiem, środkiem, który sprzyja i popiera głęboką jedność życia swoich członków z ich wiarą.

1.2.8. UIGSE-FSE uważa, że zróżnicowana edukacja dla chłopców i dziewcząt w odrębnych jednostkach stanowi niezbędny element systemu wychowania.
Równoległe i wzajemne wzbogacanie obu nurtów, męskiego i żeńskiego, pozwala na pełen rozwój talentów i umiejętności, które zostały przyznane obojgu płciom w boskim planie opatrzności.
Jak stanowi Prawo, Skaut i Przewodniczka są przyjaciółmi wszystkich oraz braćmi i siostrami dla każdego/każdej Skauta/Przewodniczki. UISGE-FSE jest zatem wielką rodziną Skautów i Przewodniczek oraz działa tak, aby ustanowić wśród nich, zgodnie z duchem Baden-Powella oraz jego oryginalnego planu wychowania, takie społeczeństwo, które będzie bardziej sprawiedliwe i braterskie.

1.2.9. Związek skupia katolickie stowarzyszenia skautowe. Wszystkie działania i decyzje podejmuje zgodnie z zasadami wiary katolickiej.

1.2.10. Ważne jest aby stowarzyszenia katolickie, które należą do Związku były uznane przez biskupów w ich krajach albo przez konferencję episkopatu danego kraju

1.2.11. W duchu otwarcia ekumenicznego Związek przyjmuje stowarzyszenia działające w duchu Kościoła prawosławnego lub należące do jednej ze wspólnot wyznających boskość  Chrystusa oraz uznających Skład Apostolski jako definicję wiary, świadomie przyjmując fakt, że Związek jest uznany kanonicznie przez Kościół katolicki.

1.2.12. W państwie w którym istnieje wiele wyznań chrześcijańskich, jednostka Skautów lub Przewodniczek, które należą do różnych Kościołów lub Wspólnot, mogą współdziałać w ramach jednego stowarzyszenia, a każda grupa może przyjąć młodych ludzi należących do tego samego Kościoła lub Wspólnoty zgodnie z zasadami Regulaminu.

1.2.13. Pełen rozwój religijny młodych wymaga aby ich opiekunowie należeli do tego samego Kościoła lub Wspólnoty co oni, wyznawali tę samą doktrynę i brali udział w tym samym życiu sakramentalnym i liturgicznym.

1.2.14. Młodzi, którzy nie są wyznania chrześcijańskiego, mogą być wyjątkowo przyjęci do jednostek pod warunkiem, że wyznaniowy charakter grupy został zaakceptowany przez ich rodziców.
Nie może złożyć przyrzeczenia skautowego osoba nieochrzczona. Można jednakże dopuścić do przyrzeczenia skauta lub przewodniczkę przygotowujących się do chrztu.

1.3. PRZYRZECZENIE, PRAWO HARCERZA, ZASADY PODSTAWOWE

1.3.1. Przyrzeczenie, Prawo Harcerza i Zasady Podstawowe są podstawą skautingu. Wszystkie stowarzyszenia UIGSE-FSE przyjmują poniższy tekst, każdy w języku swojego kraju, przetłumaczony z oryginalnego tekstu francuskiego.

1.3.2. Przyrzeczenie harcerskie

Na mój honor,
z łaską Bożą,
przyrzekam
całym życiem służyć
Bogu,
Kościołowi,
mojej Ojczyźnie
i Europie chrześcijańskiej,
nieść w każdej potrzebie pomoc bliźnim,
i przestrzegać Prawa Harcerskiego.

Przyrzeczenie harcerki

Na mój honor,
z łaską Bożą,
przyrzekam
całym życiem służyć
Bogu,
Kościołowi,
mojej Ojczyźnie
i Europie chrześcijańskiej,
nieść w każdej potrzebie pomoc bliźnim,
i przestrzegać Prawa Harcerskiego.

1.3.3. Prawo Harcerza

1. Harcerz dba o swój honor, aby zasłużyć na zaufanie.
2. Harcerz jest lojalny wobec swojego kraju, rodziców, przełożonych i podwładnych.
3. Harcerz jest powołany do służby bliźniemu i jego zbawieniu.
4. Harcerz jest przyjacielem wszystkich i bratem dla każdego innego Harcerza.
5. Harcerz jest uprzejmy i rycerski.
6. Harcerz widzi w przyrodzie dzieło Boże, szanuje rośliny i zwierzęta.
7. Harcerz jest karny, każde zadanie wykonuje sumiennie do końca.
8. Harcerz jest panem samego siebie, uśmiecha się i śpiewa w kłopotach.
9. Harcerz jest gospodarny i troszczy się o dobro innych.
10. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach.

Prawo Harcerki

1. Harcerka dba o swój honor, aby zasłużyć na zaufanie.
2. Harcerka jest lojalna wobec swojego kraju, rodziców, przełożonych i podwładnych.
3. Harcerka jest powołana do służby bliźniemu i jego zbawieniu.
4. Harcerka jest przyjacielem wszystkich i siostrą dla każdej innej harcerki.
5. Harcerka jest uprzejma i szlachetna.
6. Harcerka widzi w przyrodzie dzieło Boże, szanuje rośliny i zwierzęta.
7. Harcerka jest karna, każde zadanie wykonuje sumiennie do końca.
8. Harcerka panuje nad sobą, uśmiecha się i śpiewa w kłopotach.
9. Harcerka jest gospodarna i troszczy się o dobro innych.
10. Harcerka jest czysta w myśli, mowie i uczynkach..

1.3.4. Zasady Podstawowe Harcerza

1. Obowiązki Harcerza rozpoczynają się w domu.
2. Harcerz jest wierny swojej Ojczyźnie i działa na rzecz jedności i braterstwa w Europie.
3. Harcerz – Syn Chrześcijaństwa – jest dumny ze swej wiary: pracuje sumiennie, aby ustanowić Królestwo Chrystusa w całym swoim życiu i świecie, który go otacza..

Zasady Podstawowe Harcerki

1. Obowiązki Harcerki rozpoczynają się w domu.
2. Harcerka jest wierna swojej Ojczyźnie i działa na rzecz jedności i braterstwa w Europie.
3. Harcerz – Syn Chrześcijaństwa – jest dumny ze swej wiary: pracuje sumiennie, aby ustanowić Królestwo Chrystusa w całym swoim życiu i świecie, który go otacza.

1.4. WSPÓLNE GAŁĘZIE

1.4.1. W skład każdego stowarzyszenia narodowego wchodzą następujące jednostki skautów:

• Wilczki – od 8 do 12 lat;
• Skauci – od 12 do 17 lat;
• Piloci lub Wędrownicy – od 17. roku życia.

1.4.2. W skład każdego stowarzyszenia narodowego wchodzą następujące jednostki przewodniczek:

• Wilczęta – od 8 do 12 lat;
• Przewodniczki – od 12 do 17 lat;
• Przewodniczki starsze – od 16.-17. roku życia.

1.5. SIEDZIBA

Siedziba UIGSE-FSE znajduje się w kraju stałego pobytu Komisarza Federalnego. Po ewentualnym przeniesieniu musi stosować się do prawa obowiązującego w danym kraju.

 

II. STOWARZYSZENIA

2.1. W skład Związku wchodzą stowarzyszenia uznane oraz stowarzyszenia kandydujące.

Jeżeli stowarzyszenie narodowe prosi o przyjęcie przez UIGSE-FSE, wniosek musi zostać zatwierdzony przez Radę Federalną.

Jeżeli wniosek zostanie zaakceptowany, stowarzyszenie narodowe zyskuje status stowarzyszenia kandydującego.

Stowarzyszenie kandydujące bierze udział w życiu i działalności Związku, ale zgodnie z Zasadami, nie posiada tych samych przywilejów i praw, co uznane stowarzyszenia.

Kiedy Rada Federalna stwierdzi, że stowarzyszenie kandydujące może zostać uznane, stowarzyszenie zostaje pełnoprawnym członkiem UIGSE-FSE ze wszystkimi przywilejami i prawami wynikającymi z niniejszego Statutu.

2.2. W przypadku poważnego naruszenia niniejszego Statutu lub Regulaminu przez uznane stowarzyszenie narodowe lub kandydujące stowarzyszenie narodowe Rada Federalna może podjąć decyzje o wykluczeniu stowarzyszenia narodowego z UIGSE-FSE większością 2/3 głosów członków obecnych lub reprezentowanych w Radzie Federalnej i mających głos stanowiący.

2.3. Normy wspólne dla wszystkich stowarzyszeń zawarte są w Regulaminie.

III. ORGANIZACJA MIĘDZYNARODOWA

3.1. STRUKTURY UIGSE-FSE

Struktura Międzynarodowego Związku Przewodniczek i Skautów Europy jest następująca:

• Rada Federalna wraz z komisjami,
• Biuro Rady Federalnej,
• Komisariat Federalny.

3.2. RADA FEDERALNA (SKŁAD)

W skład Rady Federalnej wchodzą członkowie posiadający głos stanowiący oraz członkowie doradczy.

3.2.1. Członkami z głosami stanowiącymi są:

• Komisarz Federalny, Przewodniczący Rady Federalnej, Zastępca Przewodniczącego Rady Federalnej, Sekretarz Rady Federalnej,
• Naczelnik Harcerzy, Naczelniczka Harcerek Komisarz stowarzyszeń uznanych.

Inni członkowie zgodnie z zasadami określonymi w Regulaminie.

3.2.2. Członkowie Doradczy

Duszpasterz federalny, jak również współpracownicy Komisarza Federalnego biorą udział w posiedzeniach Rady Federalnej w roli doradcy.

Duszpasterze Krajowi każdego stowarzyszenia biorą udział w posiedzeniach  Rady Federalnej w roli doradców.

3.3. RADA FEDERALNA (KOMPETENCJE)

3.3.1. Rada Federalna jest najwyższą władzą (decyzyjną) Związku. Jeżeli tego wymaga Prawo, Rada Federalna może stanowić zarówno walne zgromadzenie jak i Zarząd organizacji międzynarodowej.

3.3.2. Do obowiązków/kompetencji Rady należy:

• przyjmowanie i wykluczanie stowarzyszeń;
• ustanawianie i przyjmowanie programu działania Związku z ogólnym zarysie;
• wybór Komisarza Federalnego, Przewodniczącego Federacji, Zastępcy Przewodniczącego i Sekretarza;
• tworzenie specjalnych komisji;
• monitorowanie źródeł finansowania Związku, w tym ustalanie rocznych składek członkowskich, zatwierdzanie budżetu Związku i zarządzanie rachunkowością Komisarza Federalnego;
• wybór rewidenta.

3.3.3. Rada Federalna zwołuje posiedzenia zwyczajne zgodnie z Regulaminem, który określa także tryb, w jakim mają odbywać się zebrania, działalność Rady Federalnej oraz zasady wyborów.

3.4. BIURO FEDERALNE

3.4.1. Biuro Rady Federalnej składa się z Komisarza Federalnego, Przewodniczącego, Zastępcy Przewodniczącego i Sekretarza. Członkowie Biura Federalnego wybierani są przez Radę Federalną na okres trzech lat. Po upływie tego okresu mogą zostać wybrani ponownie.

Członkowie Biura Federalnego muszą być wybrani spośród członków, którzy całkowicie uznają tożsamość religijną oraz cele UIGSE-FSE zgodnie z punktem 1.1.1. niniejszego Statutu.

Duszpasterz Federalny oraz ewentualni zastępcy Komisarza Federalnego biorą udział w posiedzeniach Biura z głosem doradczym.

3.4.2. Biuro Federalne jest komisją wykonawczą Rady Federalnej. Biuro Federalne jest gwarancją wprowadzenia w życie decyzji Rady Federalnej, nadzoruje ogólną działalność i zarządzanie finansami Międzynarodowego Związku.

3.4.3. Przewodniczący Federacji:

• jest gwarancją zastosowania Statutu Federalnego oraz Regulaminu UISGE-FSE;
• zwołuje i przewodniczy Radzie Federalnej oraz Biurowi Federalnemu;
• reprezentuje Międzynarodowy Związek przed Stolicą Apostolską, a w szczególności przed Papieską Radą ds. Świeckich.

3.4.4. Zastępca Przewodniczącego:

• jest odpowiedzialny za obowiązki, które są na niego nałożone przez Przewodniczącego lub przez Biuro Federalne;
• zastępuje Przewodniczącego w razie nieobecności.

3.4.5. Sekretarz Federalny jest odpowiedzialny za:

• organizację Biura Federalnego i Rady federalnej;
• administrację działań organizowanych przez Związek;
• zarządzanie finansami Związku.

3.4.6. Biuro Federalne spotyka się z częstotliwością i wedle warunków określonych w Regulaminie. Biuro Federalne zwoływane jest przez Przewodniczącego Rady Federalnej.

3.5. KOMISARIAT FEDERALNY

3.5.1. Komisariat Federalny składa się z Komisarza Federalnego, Duszpasterza Federalnego, jednego lub więcej współpracowników i personelu wybieranego do poszczególnych zadań.

3.5.2. Zgodnie z zasadami określonymi w Regulaminie, Komisarz Federalny:

• ukierunkowuje działania Związku i im przewodniczy;
• nawiązuje przyjacielskie stosunki z Komisarzami Generalnymi i z grupami narodowymi;
• kontroluje i wykonuje decyzje podjęte przez Radę Federalną.

3.5.3. W kontaktach zewnętrznych Związek jest reprezentowany przez Komisarza Federalnego za wyjątkiem sytuacji opisanej w punkcie 3.4.3.

3.5.4. Komisarz Federalny jest odpowiedzialny za swoje czyny przez Radą Federalną.

3.6. DUSZPASTERZ FEDERALNY

3.6.1. Duszpasterz Federalny jest księdzem wybranym przez Biuro Federalne, które zgłasza się do Papieskiej Rady ds. Świeckich z prośbą o potwierdzenie wyboru. Po oświadczeniu biskupa «nihil obstat», ksiądz może przyjąć rolę Duszpasterza Federalnego.

3.6.2. Duszpasterz Federalny:

• jest wybierany na trzy lata; po upływie tego okresu czasu może zostać wybrany ponownie;
• jest Duszpasterzem Biura Federalnego i Komisariatu Federalnego, doradza im duchowo;
• bierze udział w refleksji nad doktryną i edukacją Ruchu oraz przypomina o nauczaniu Kościoła w dziedzinie edukacji chrześcijańskiej dzieci i młodzieży;
• informuje UIGSE-FSE o inicjatywach Stolicy Apostolskiej, zwłaszcza w dziedzinie edukacji;
• zajmuje się przekazywaniem informacji Stolicy Apostolskiej o życiu i działalności Związku.

Na wniosek liderów federalnych, Duszpasterz Federalny przewodniczy, z ewentualną pomocą Duszpasterzy Narodowych spotkaniom refleksyjno-modlitewnym oraz spotkaniom formacyjnym.

3.7. FUNKCJONOWANIE

3.7.1. Środki na działalność Związku pochodzą z rocznych składek płaconych przez stowarzyszenia, ewentualnej sprzedaży czasopism lub innych dóbr, upominków, dotacji i ewentualnych własności Związku.

3.7.2. Jedynie fundusze Związku takie jak opisane powyżej są wykorzystywane do spłaty należności Związku za wyjątkiem należności za stowarzyszenia członkowskie.

3.7.3. Zarządzanie budżetem należy do obowiązków Sekretarza Federalnego.

3.7.4. Kontrolę rachunkowości przeprowadza rewident wybierany przez radę Federalną.

3.7.5. Wszystkie dokumenty administracyjne dotyczące własności Związku muszą być wypełnione tak, aby były zgodne z prawem w kraju, w którym zostały sporządzone.

3.7.6. W kwestii ewentualnej sprzedaży własności o wartości przewyższającej 1 000 000 euro Przewodniczący Federalny prosi o zgodę Papieskiej Rady ds. Świeckich.

IV. RÓŻNE INFORMACJE

4.1. ROZWIĄZANIE ZWIĄZKU

Rozwiązanie i zakończenie działalności Związku może nastąpić tylko w obecności 2/3 uznanych stowarzyszeń na Radzie Federalnej i tylko większością 2/3 głosów wszystkich członków obecnych lub reprezentowanych w Radzie Federalnej i mających głos stanowiący.

4.2. REGULAMIN

Dla wprowadzenia w życie niniejszego Statutu Federalnego, Rada Federalna zatwierdza Regulamin wraz ze szczegółami organizacji i funkcjonowania UIGSE-FSE.

Karta skautingu europejskiego

Celem niniejszej Karty jest:

• zdefiniowanie idei przewodnich, które legły u podstaw skautingu od momentu jego powstania: “Skaut jest człowiekiem wiary, przeto odrzucam każdą formę skautingu, która nie miałaby za podstawę religii” napisał Baden-Powell, twórca skautingu;
• określenie w sposób jasny naturalnych i chrześcijańskich zasad, które są fundamentem cywilizacji europejskiej;
• określenie w ten sposób stałych elementów tworzących podstawy skautowej metody wychowawczej, które są ujmowane w sposób różnorodny właściwy dla geniuszu każdego z narodów i dla przekazu pokoleniowego;
• ustanowienie w ten sposób kodeksu służącego za punkt odniesienia dla tych wszystkich, którzy chcą tworzyć, na solidnych podstawach, autentyczne międzynarodowe braterstwo skautowe.

1. Skauting wierzy w nadprzyrodzone, osobiste i niepowtarzalne powołanie każdego człowieka. w konsekwencji odrzuca on wszelkie koncepcje społeczne prowadzące do jakiejkolwiek formy “umasowienia lub kolektywizacji”, która poświęca osobę na rzecz społeczeństwa.
2. Skauting chce wychowywać Człowieka Wiary, syna Kościoła.
3. Skauting rozróżnia to, co naturalne od tego, co nadprzyrodzone, bez ich mieszania czy oddzielania: stowarzyszenia powołujące się na metodę skautową są kierowane przez osoby świeckie, którym rodzice młodych delegują swoją władzę. Wychowawcy ci mają prawa i obowiązki świeckich obywateli: wypełniają swe obowiązki wobec władzy duchownej i świeckiej, co wynika z faktu chrztu oraz bycia obywatelem.
4. Skauting chce wychowywać do “kontemplacji” i poczucia “sacrum”.
5. Skauting uważa życie i grę na łonie przyrody za istotną i oryginalną zasadę swej metody. Nie sprowadza człowieka do roli “wielkiego inżyniera”. Wierzy, że przyrodę najpierw trzeba kontemplować, następnie “urządzić” bardziej niż “przekształcić”: chce wychowywać młodych do pokory, ducha ubóstwa, bezinteresownej służby poprzez zastosowanie prostych, dostępnych dla każdego środków, które rozwijają zdolność trzeźwego osądu, zręczność i umiejętność oraz poczucie harmonii, co wyklucza zastosowanie kosztownych technik, rozwijających iluzje i zaślepienie.
6. Skauting chce uniknąć we wszystkich dziedzinach różnych form materializmu i totalitaryzmu, nawet najmniej jaskrawych, czy tych należących do przeszłości, czy obecnych, czy wreszcie tych, które pojawią się w przyszłości.
7. Skauting określa się jako metoda wychowawcza: różni się w ten sposób, przez swoją istotę i cel, od “ruchu młodzieżowego”, którego głównym celem jest służyć Państwu lub ideologii politycznej, doczesnej lub nawet spirytualistycznej. w odróżnieniu od “ruchu młodzieżowego”, skauting uważa się, obok szkoły, za komplementarny wobec rodziny, do której dziecko należy przede wszystkim.
8. Skauting, jako metoda wychowawcza obejmująca całego człowieka, chce wychowywać młodych we wszystkich sferach; stąd przywiązuje wagę nie tylko do formacji osobistej, ale również społecznej, ucząc miłości Ojczyzny, poczucia honoru, prawdziwej wierności, szacunku dla danego słowa, poczucia odpowiedzialności obywatelskiej w ramach wspólnot doczesnych.
9. Skauting, jako metoda wychowania czynnego, dąży do “zdesubiektywizowania” dziecka, a potem młodego człowieka: zachęca do nieustannego przekraczania samego siebie, pozwala mu odkryć obiektywność Prawdy w wymiarze społecznym na miarę potrzeb i zdolności jego wieku.
10. Skauting chce wychować ludzi świadomych: ukazuje młodym prawdziwe rzeczywistości, tzn. niezmienne i uniwersalne prawdy i wartości, kształtując w ten sposób ludzi z charakterem.
11. Skauting wychowuje do wolności. Poprzez “system zastępowy” daje młodym doświadczyć życia w małej grupie złożonej z 6 – 8 osób, pod przywództwem jednego z nich, w której każdy jest za coś odpowiedzialny: w ten sposób uczy poczucia odpowiedzialności i sprawowania władzy na miarę kompetencji wieku młodzieńczego.
12. Skauting, jako metoda wychowawcza opierająca się na porządku naturalnym, a zatem niezmiennym i obiektywnym, kształtuje ludzi zdolnych do zaadaptowania się i do trzymania steru swego życia jaki by nie był zmieniający się kontekst społeczno-psychologiczny ich otaczający. Posiada on w konsekwencji w samym sobie prawie nieograniczone możliwości wewnętrznej odnowy, z poszanowaniem jak największej wierności swoim zasadom i celom.

Dyrektorium religijne Federacji Skautingu Europejskiego

1. Skauting był pomyślany przez swego założyciela jako metoda wychowawcza, możliwie jak najbardziej pełna (formująca całego człowieka): obejmuje ona koniecznie wychowanie religijne. “Skaut jest człowiekiem wierzącym, toteż odrzucam każdą formę skautingu, która nie miałaby za podstawę religii” (Baden-Powell). Wydaje się być oczywistym fakt, że potrzeby organizacyjne ruchu skautowego nie mogą być ważniejsze niż potrzeby wychowawcze jego członków. Przeciwnie, trzeba starać się ustanowić takie struktury, które umożliwią pełny rozwój religijny wszystkich młodych: skauting jest metodą wychowawczą, która winna służyć życiu nadprzyrodzonemu, a nie na odwrót.
2. Federacja Skautingu Europejskiego wyznaje wiarę chrześcijańską. Wszystkie swoje działania i decyzje podejmuje zgodnie z wymaganiami tej wiary. Jedność Europy została urzeczywistniona w chrześcijaństwie. Religia chrześcijańska stanowiła element ożywiający wspólną cywilizację europejską, różną w sposobach wyrazu, ale solidarną przez tego samego ducha, koncepcje społeczne, instytucje i spuściznę kulturową. FSE uważa, że Europa może przeżyć odnowę cywilizacji chrześcijańskiej dzięki ludziom, którzy będą świadomi tego, że ich powołanie nadprzyrodzone przekracza struktury doczesne i którzy będą żyć wymaganiami Ewangelii w życiu codziennym. FSE chce przyczynić się do jedności Europy otwartej na wszystkie kraje świata, pracując nad stworzeniem nowego braterstwa narodów w Chrystusie.
3. FSE daje pierwszeństwo powołaniu każdego chrześcijanina do świętości. Skaut i przewodniczka powinni żyć swoim przyrzeczeniem, zasadami i prawem zgodnie z wymaganiami Kazania na Górze, które stanowi prawdziwą skarbnicę życia chrześcijańskiego. w tym sensie FSE jest powołana do tego, aby stawać się coraz bardziej środkiem uświęcania w Kościele, środkiem, który pobudza do większej jedności między życiem codziennym swoich członków, a ich wiarą. w tym celu FSE rozwija na wszystkich płaszczyznach właściwą sobie (specyficzną) pedagogikę, w szczególności poprzez wydawnictwa, obozy szkoleniowe, formujące szefów, zajęcia na szczeblu krajowym i międzynarodowym. w sposób szczególny FSE uważa, iż wychowanie chłopców i dziewcząt w odrębnych jednostkach, biorące pod uwagę ich różnice psychofizyczne, stanowi punkt zasadniczy jej pedagogiki. Równoległość i wzajemne ubogacanie obu sekcji, męskiej i żeńskiej, umożliwiają pełny rozwój zdolności i tendencji przydzielonych w planie Opatrzności każdej płci. Jak stwierdza Prawo, skaut lub przewodniczka jest przyjacielem wszystkich i bratem dla innego skauta (przewodniczki). z tego tytułu FSE sytuuje się w łonie wielkiej rodziny skautów i przewodniczek i pracuje nad zbudowaniem razem z nimi, w duchu idei Baden-Powella i w ramach swego oryginalnego programu wychowawczego, społeczeństwa bardziej sprawiedliwego i braterskiego.
4. Chrześcijanin należy do widzialnego Kościoła Chrystusa, uczestniczy w jego życiu liturgicznym i sakramentalnym i otrzymuje od niego wskazówki do działania. o ile, na szczeblu federalnym, Federacja Skautingu Europejskiego nie jest związana jako całość z jednym Kościołem, o tyle każdy członek FSE musi należeć do jednego Kościoła lub przygotowywać się do uczestnictwa w tymże. FSE przyjmuje jedynie dzieci i młodzież i stowarzyszenia należące do jednego z następujących Kościołów: Kościoła Katolickiego, Kościoła Prawosławnego lub jednego z Kościołów Ewangelickich, powstałych w wyniku reformacji, wyznających bóstwo Chrystusa i uznających Symbol Apostolski jako wyznanie wiary. Każda jednostka skautów lub przewodniczek powinna należeć do jednego z tych Kościołów. Nikt nie może złożyć przyrzeczenia skauta (lub przewodniczki) jeśli nie jest ochrzczony. Jednakże można dopuścić do złożenia takiego przyrzeczenia osobę zaangażowaną w formację katechumenalną.
5. Każdy Kościół ma określone koncepcje w dziedzinie wychowania. Jest nie do pomyślenia, aby religia mogła być dziedziną nauczania zupełnie oddzieloną od innych; powinna ona oświetlać swoim światłem całość przekazywanej wiedzy i odbywanych zajęć. w skautingu wiernym myśli Baden-Powella nie można przyjąć, iż życie religijne może być oddzielone od zajęć skautowych. Pełny rozwój religijny młodych wymaga więc, aby ich szefowie należeli do tego samego Kościoła, co młodzi, wyznawali tę samą doktrynę, uczestniczyli w tym samym życiu liturgicznym i sakramentalnym. Dlatego FSE uważa za sytuację normalną taką organizację ruchu, w której stowarzyszenia krajowe Przewodniczek i Skautów Europy tworzą organizacje jednolite wyznaniowo, prowadzone i animowane duchowo przez ich Kościoły tak na płaszczyźnie lokalnej, jak i krajowej. Szefowie, na wszystkich szczeblach ruchu, mają obowiązek popierać misje duszpasterzy wśród młodych, którzy są im powierzeni. Ważne jest, by duszpasterze pogłębiali znajomość metody skautowej, tak aby uwzględniali w swej działalności duszpasterskiej elementy specyficzne właściwe skautingowi, cały czas czuwając nad tym, by nie wchodzić w rolę zarezerwowaną dla szefów świeckich. Młodzi, a szczególnie młodzi szefowie, nie powinni być postrzegani tylko jako przedmiot pasterskiej troski Kościoła: powinni być zachęcani do tego, aby stali się tym, kim są w rzeczywistości, tj. aktywnymi podmiotami, które biorą udział w ewangelizacji i w odnowie społecznej świata, który ich otacza.
6. W krajach, gdzie współistnieje wiele wyznań chrześcijańskich, jednostki organizacyjne skautów lub przewodniczek należące do różnych Kościołów chrześcijańskich mogą znajdować się w tym samym stowarzyszeniu, każdy szczep zobowiązuje się wtedy do przyjmowania tylko członków tego samego Kościoła. Jednakże w przypadku, w którym w pobliżu miejsca zamieszkania nie ma grupy (szczepu) odpowiedniego wyznania, lub jest ona znacznie oddalona, osoba może należeć do jednostki innego wyznania niż to, w którym została ochrzczona. Szefowie będą czuwać nad tym, aby rodzice tej osoby zostali bezpośrednio i osobiście poinformowani o charakterze wyznaniowym tej jednostki i upewnią się, że zgadzają się oni na to, by ich dziecko należało do tej jednostki. Tak szybko, jak tylko jest to możliwe, stowarzyszenie krajowe tworzy dla każdego Kościoła ekipę formacji religijnej składającej się z szefów i duszpasterzy, w szczególności w celu zapewnienia zgodności wychowania religijnego z nauczaniem danego Kościoła. Stowarzyszenia krajowe będzie czuwać nad tym, aby każdy Kościół był reprezentowany we władzach lokalnych i/lub krajowych.
7. W okresie wychowania, czyli w okresie dzieciństwa i młodości, nie można, co jest oczywiste, dopuszczać, w sposób nieprzemyślany, do dłuższych kontaktów młodych różnych wyznań, nie narażając się na ryzyko wywołania u nich relatywizmu i sceptycyzmu. Nie można dopuszczać, pod pretekstem jedności, do przedwczesnego organizowania wspólnych zbiórek: jest niezbędne, w tym wieku, aby każdy pozostał w zupełnej wierności swojemu Kościołowi, dając w ten sposób prawdziwe i szczere świadectwo wiary, z której jest dumny. Jednakże, dla wędrowników i przewodniczek starszych, którzy wejdą w dorosłe życie, skauting europejski ofiarowuje możliwości spotkań międzywyznaniowych, których dobrodziejstwa nie mogą być lekceważone. Na poziomie szefów, taki dialog jest nie tylko pożyteczny, ale niezbędny: w obliczu różnych materializmów nas otaczających, czy to pochodzenia marksistowskiego, czy innych, rozwoju sekt, obojętności religijnej, szefowie mają obowiązek pracować aktywnie nad stworzeniem więzi międzyludzkich, które będą świadczyć w świecie o powszechności Kościoła Chrystusa.
8. Przy każdej okazji – podczas obozów i zlotów gromadzących stowarzyszenia lub jednostki organizacyjne FSE należące do różnych Kościołów – mają być uczynione wszelkie ułatwienia duszpasterzom, tak, aby mogli spotykać się z młodymi w miejscach obozów, uczestniczyć w ceremoniach, posiłkach, czuwaniach, ogniskach i wszelkiego rodzaju spotkaniach. Szefowie obozu powinni pamiętać o tym, że ich pierwszym obowiązkiem jest promowanie życia religijnego tych, za których odpowiadają i czuwanie nad tym, by uczestniczyli oni w obrzędach religijnych w zależności od swego wyznania. Podejmą wszelkie stosowne środki, aby każdej niedzieli zapewnić uczestnictwo we Mszy Św. dla katolików (i jeśli to możliwe odprawianej każdego dnia w miejscu obozu), w Liturgii dla prawosławnych i w zgromadzeniach dla protestantów. Liturgie i zgromadzenia nie będą celebrowane wspólnie. Refleksje doktrynalne dotyczące kwestii ekumenicznych winny być przeprowadzane wg reguł odpowiednich Kościołów.
9. W momencie, w którym stowarzyszenie krajowe FSE otwiera się na inne wyznania chrześcijańskie, nie traci ono przez to charakteru ruchu wychowawczego swego własnego wyznania. Wszelako inne wyznania chrześcijańskie powinny, ze swej strony, móc zapewnić w sposób integralny formację religijną swoich członków, z takimi samymi prawami i gwarancjami, jakimi dysponuje stowarzyszenie krajowe w stosunku do swoich członków. Mają być zapewnione następujące gwarancje:

• utworzenie ekipy formacji religijnej uczestniczącej w radach szefów poszczególnych szczebli według zasad danej organizacji;
• wolność, dla każdego wyznania, w tym, co dotyczy formacji szefów i młodych;
• do tworzenia sprawności religijnych i prób religijnych obowiązkowo włączonych do systemu stopni na każdym etapie formacji skautowej;
• do organizowania obozów szkoleniowych, pod warunkiem spełnienia zwyczajowych wymagań pedagogicznych, lub jeśli te nie mogą zostać spełnione, uczestniczenia w kierownictwie takich obozów;
• gromadzenia młodych, szefów i duszpasterzy na wspólnych imprezach, takich jak pielgrzymki, rekolekcje, spotkania szefów;
• wydawania pism dotyczących duchowości i formacji doktrynalnej oraz publikacji o charakterze wyznaniowym przeznaczonych dla duszpasterzy, szefów i młodych.